Nastia
Cistakova.

Nastia werd 29 jaar geleden geboren in St. Petersburg. Moedertje Rusland was vijf jaar lang haar thuisbasis totdat haar ouders besloten om te verhuizen naar het land van de kaaskoppen. Een sprong in het diepe. Nastia: ‘Ik snapte er niks van. Ik had het gevoel: deze mensen rijmen niet met mij. Ik moest echt op zoek wat de regels waren van de Nederlanders. En als ik dan doorhad wat de regels waren, dan zag ik weer dat ze die zelf verbraken. Dat was frustrerend en gekmakend, dus ja, wat doe je dan? Dan word je kunstenaar.’

Paul Faassen

Het duurde wel even voordat Nastia doorhad dat ze illustrator wilde worden, dat was haar namelijk niet met de paplepel ingegoten. ‘Ik ben niet opgegroeid met beeld. Bij ons thuis lagen geen kranten of, kunst- of stripboeken. Ik was wel altijd al veel bezig met tekenen, schrijven en knutselen, maar illustratie kende ik alleen uit kinderboeken.’ De eerste keer dat Nastia bewust in contact kwam met andere illustarties, was bij een vriendin thuis. ‘Ik sloeg daar een editie van Vrij Nederland open en zag daar een illustratie van Paul Faassen. Dat heeft iets gekickstart. Daarna heb ik besloten om illustratie te gaan studeren. Ik dacht, als hij het kan, dan kan ik het ook.’

Keepin’ it real

Net als in de illustraties van Paul Faassen, spelen mensen de hoofdrol in veel van Nastia’s werk. Daar probeert ze menselijkheid te vangen en vooral ook de problemen die we veroorzaken doordat we mens zijn. ‘Ze vragen me wel eens of ik een pessimistische blik op het leven heb, of ik cynisch ben. Maar volgens mij heb ik een realistische blik op het leven. Als je er objectief naar kijkt, dan is het toch ook allemaal heel raar. Ik wil alleen dat mensen eens goed kijken hoe gek het in elkaar steekt.’

Spiegel

Die spiegel gebruikt ze niet alleen om sociale ongemakken aan te kaarten, de grote problemen van het leven worden ook niet geschuwd. ‘Ik kan niet goed tegen onrecht. Ik wil met mijn kunst me ook inzetten voor het maatschappelijk belang. Om mensen uit te nodigen zelf na te denken. Ik wil ze aanspreken als een gelijke. Geen klap op de neus geven. Maar ze een hand uitsteken en zeggen: kijk hier eens naar. En dan nog het allerliefste met een beetje humor. De situatie is kak, dus dan kunnen we er maar het beste om lachen. Iets in die trant.’